No bida inútil na Las Islas Inutiles

Toen Alonso de Ojeda in juli 1499 voet aan wal van de Benedenwindse Eilanden zette hoopte hij er goud en zoet water te vinden. Alonso trof er circa 2000 indianen van meer dan gemiddeld postuur aan en besloot de eilanden Islas de Gigantes, eilanden van de reuzen, te noemen. Vis, schildpadeieren en de gewassen die voor eigen gebruik verbouwd werden waren er voldoende. Maar goud was er nauwelijks en zoet water evenmin. Reden genoeg voor de Spanjaarden de indianen af te voeren en de ABC eilanden snel om te dopen naar Islas Inutiles, de nutteloze eilanden.

Toen wij in juli 2008 voet aan wal van Curaçao zetten hoopte ik er nieuwe uitdagingen en misschien zelfs een nieuwe baan te vinden. Ik trof er een huis met een grote tuin aan waar ik al mijn energie in kon stoppen. Mijn dochter kreeg een juf die me op de eerste schooldag direct tot foto-moeder bombardeerde waarmee ik het voorrecht kreeg alle klasse activiteiten door de zoeker van mijn camera te bekijken, een LOI cursus Spaans lag klaar op het bureau en na een paar weken kwam ons eerste hondje en die moest keurig opgevoed worden. Uitdagingen genoeg!

Maar toen op Curaçao, en nu op Aruba, moet dochterlief naar school gebracht, de was gevouwen, de boodschappen gedaan, de bedden opgemaakt, de kamer gedweild, de kattenbak verschoond en de hondjes uitgelaten.

Sleur stak zijn hoofd om de hoek van onze tropenwoning. En dat voelde als falen. Ik had toch immers zelf besloten mijn baan op te zeggen en mee te gaan met mijn wederhelft? Deze buitenlandplaatsing gaf mij toch óók de mogelijkheid mijn horizon te verbreden? In februari was het zelfs zo erg dat wanneer ik het KLM vliegtuig over zag vliegen, ik letterlijk pijn in mijn lijf voelde en het liefst mee wilde. Terug naar, ja waar naartoe eigenlijk? Dezelfde sleur maar dan ruim 20 graden koeler?

Toen besefte ik dat sleur niet erg is. Sleur geeft houvast en structuur aan mijn dag. Maar zodra het als een belemmering gaat voelen is het tijd om patronen te doorbreken en actie te ondernemen. Mijn wens voor een betaalde baan zette ik om naar inspirerend vrijwilligerswerk voor Global Connection; via e-mail heb ik contacten opgebouwd van Turkije tot Amerika. Mijn plannen voor de grote tropentuin heb laten varen; gecontroleerd laten doorgroeien gaf mij uiteindelijk meer energie dan het plan de tuin opnieuw aan te leggen. De thuiscursus Spaans ruilde ik in voor Papiamentu; niet alleen omdat je er op Curaçao meer aan hebt maar ook omdat dit me de mogelijkheid gaf nieuwe mensen te ontmoeten. En met onze hond heb ik aan alle trainingen die er waren meegedaan; wij hebben nu de meest opgevoede Westpunter van Aruba! Maar voor alles geldt dat ik mensen heb leren kennen en kennis heb opgedaan die anders altijd voor me verborgen was gebleven.

Mijn huis opruimen of boodschappen doen doe ik nog steeds het liefst alleen, maar verder verkeer ik graag in het gezelschap van anderen. De cursus Spaans komt waarschijnlijk nooit meer uit de doos. Maar de wijsheden die de mensen mij vertelden tijdens de teken- en schildercursussen, sporten-op-dinsdag-met-koffie-toe, de redactie vergaderingen van de Parera Society  en mijn uren als bieb- en fotomoeder zijn me veel dierbaarder en waardevoller en hebben me opgeleverd wat ik hoopte te vinden.

Als je tot dat inzicht kan komen is het toch geen 3 jaar bida inútil geweest!