Zoals de meeste lezers wel weten schrijf ik elke maand voor de Parera Society (hét maandblad voor uitgezonden Defensiepersoneel in de West) een ansicht uit Aruba.
Het was vorige week donderdag dat ik het thema van de komende PS doorkreeg: relaxt Curacao. Of in mijn geval: relaxt Aruba. De radertjes in mijn hoofd gingen direct aan het werk. Zon, zee, Eagle Beach, wit strand, palmbomen, Trupialen die zingen, barbecue, hangmat, mojito’s, Balashi, happy hour op de steiger bij Bugaloe met de PM-band op de achtergrond. Relaxt Aruba, de eerste beelden die in me opkwamen.
Terwijl ik aan het nadenken was hoorde ik de zoemer van de wasmachine. Snel de was ophangen en de volgende lading er in. Maar eerst de was van de lijn halen anders heb ik geen plek. Opvouwen doe ik later wel.
Verdorie, er lopen mieren over het aanrecht. Toch even de bordjes afwassen en zoeken waar ze vandaan komen. Het hele spoor terugvolgend met de spuitbus Raid in mijn hand.
Okay, weer naar de computer, de schone nog op te vouwen was even aan de kant schuivend.
Terwijl ik verder zoek naar inspiratie komt hondje 2 met een bal in haar bek verwachtingsvol naast me zitten. Met geen mogelijkheid kan ik haar met hondje 1 aan het spelen krijgen. Ze wil aandacht van mij en ze wil het nu.
Na een half uur spelen en stoeien met zowel hondje 1 als hondje 2, die het enthousiasme toch niet kon negeren, heb ik dorst. Met een groot glas water ga ik terug naar mijn computer.
Een Skype melding van mijn moeder, even horen hoe het gaat.
Hondje 2 was weer uitgerust en probeert zich met het vloerkleed door het hondenluikje te persen. Kleedje redden, hondje ander speeltje geven, weer terug naar de computer, met nog steeds een blanco pagina voor mijn neus.
Tijd voor wat sterkers, water koken voor een kopje thee. Na 3 pogingen om het gas aan te krijgen besef ik dat de gasfles leeg is. Snel een nieuwe bestellen, de schnitzels voor vanavond in de vriezer en het brood er uit.
Uit mijn ooghoeken zie ik de postbode zijn ronde doen. Aan het geblaf van de hondjes te horen ook post voor ons. Helaas, het enige wat de Belastingdienst goed georganiseerd heeft is de postverzending. Drie stuks deze keer, met louter nare berichten. Het boekje van In de Peiling kan het met zijn aankondiging dat dit de laatste editie zal zijn ook niet goedmaken.
Voor de wegenbelasting en de nieuwe nummerplaten ga ik vandaag niet meer op pad. Ik gok er ook niet meer op dat de Superfood vandaag wel tomaten en komkommers in het schap heeft liggen.
Met een koel glas water ga ik in mijn hangmat liggen en doe mijn ogen dicht. Morgen zal het relaxter zijn, morgen. Ik weet het zeker.
